Waardeperceptie; betalen voor wat je krijgt

Ook deze week een terugblik op wat ik voor Badminton Nederland ondernomen heb om het tij te doen keren. En velen zullen zich afvragen of ik uit frustratie deze artikelen schrijf en natuurlijk is dat deels ook zo. Het is me niet gelukt de mensen te overtuigen om de stappen te zetten die ik voor ogen had. Stappen die volledig aansluiten bij hetgeen de werkgroep A Clear Future in hun onderzoeken naar boven kreeg. Dus ja, er zit een deel frustratie in, maar bovenal vind ik dat iedereen mag weten waar ik als bestuurslid tegenaan gelopen ben. De afgevaardigden hebben de zware taak op zich genomen om tijdens de jaarvergadering van 24 juni a.s. een nieuw bestuur te presenteren. Om een goed beeld te vormen is het van belang dat ze weten wat mijn uitdagingen waren. Tevens kunnen potentiële nieuwe bestuurders er in hun visie straks ook rekening mee houden.

Vandaag blik ik terug op een stuk waardeperceptie. Een kreet die veel uitgesproken wordt omdat de leden van Badminton Nederland de grootste bron van inkomsten zijn waar dan ook nog eens veel vragen zijn over wat met krijgt voor wat men betaald. Zonder die leden is er geen ontwikkeling van de sport mogelijk. Echter moeten zaken wel in de juiste context geplaatst worden met een evenredige waarde. Oftewel, waar betaald men voor.

Bron: Atelier V

Lidmaatschap
Een lid van Badminton Nederland betaald ruim € 10,-- contributie. Nee, de verenigingen moeten ruim € 10,-- per lid afdragen aan Badminton Nederland, naast de verenigingsbijdrage van € 104,25. Badminton Nederland vindt de afdracht per lid een vorm van solidariteit en daarmee dragen de grootste verengingen het grootste deel van de kosten. Een vereniging met 100 leden moet dus ruim € 1100,-- aan Badminton Nederland betalen om aangesloten te zijn bij Badminton Nederland. Veel verenigingen geven niet al hun leden op en dus kan het zomaar zijn dat een vereniging van 100 leden bij Badminton Nederland bekend is met 30 leden, en dat scheelt de vereniging dus zomaar ruim € 700,--. Geld waarvan de vereniging zegt het beter te kunnen gebruiken. Subsidies worden immers teruggedraaid door de lokale gemeenten, huren van de sportaccommodaties stijgen en ook hun ledental staat onder druk. Waarom zou een vereniging al hun leden opgeven als ze er toch niets voor terug krijgen? Oftewel, wat is de (toegevoegde) waarde van Badminton Nederland? Ik juich het dan ook enorm toe dat er veel energie en geld is gestoken in masterclasses met een diversiteit een onderwerpen. Op die manier hebben de verenigingen iets aan Badminton Nederland. Punt blijft wel dat verenigingen, en dus hun leden, zullen blijven morrelen aan het juist opgeven van hun aantallen leden.

Dat kun je ook opmaken uit de mutaties die er maandelijks zijn bij Badminton Nederland als het gaat om de ledentallen. Gemiddeld komen er zo'n 500 nieuwe leden per maand bij, echter haken er ruim 500 weer af in diezelfde maand en zo houden we netto dus minder leden over. Ongeveer 5% per jaar minder. Ik vind dan ook dat je op basis van deze cijfers er voor moet kiezen om aan ledenbehoud te doen. Hoe krijgen we het voor elkaar dat die nieuwe leden ook lid blijven van Badminton Nederland? De meeste mutaties zijn er rond de seizoenswisselingen als er duidelijk is wie er wel of geen competitie gaat spelen. Dus is het een legitieme vraag of dit dus te maken heeft met het feit dat verenigingen alleen hun leden opgeven die competitie/toernooien spelen. Als dat zo is, dan moet je daar je beleid op afstemmen.

Vercommercialiseren
Om meer binding te krijgen met de leden van de verenigingen van Badminton Nederland heb ik voorgesteld om een fysieke ledenpas te introduceren. Vercommercialiseren heet dat met een mooi woord. Iets waar door Bondscenter, die de financiële administratie doet voor Badminton Nederland, tijdens een bestuursvergadering op gewezen is; alternatieve inkomsten bronnen. Voor het opzetten van die ledenpas waren we in gesprek met twee mogelijke organisaties. Ten eerste Groupcard en ten tweede Dutch Loyalty. In beide gevallen hadden we een concept bedacht dat voor alle partijen waarde toevoegde.

Waarde voor het individuele lid doordat hij met zijn ledenpas bij (lokale) bedrijven kan sparen op de aangekochte goederen. Het gespaarde bedrag kan ingewisseld worden in euro's, maar kan ook gebruikt worden om betaling te doen bij de eigen vereniging, of bij andere verenigingen die ook mee doen aan die pas. Denk dan bijvoorbeeld aan het betalen van inschrijfgeld van toernooien. Of het betalen van genuttigde consumpties.
Waarde voor de verenigingen doordat zij (lokale) bedrijven aan het loyaliteit programma toe kunnen voegen waar men dan een vergoeding voor krijgt. Daarmee vergroten ze het netwerk voor hun leden en houden ze er zelf inkomsten aan over.
Waarde voor Badminton Nederland omdat er meer mensen lid worden en blijven omdat ze dat voordeel niet willen missen.

Je slaat dus drie vliegen in één klap en het levert dus voor iedereen meer op. Sterker nog, ik geloof erin dat je een commerciële partij aan deze pas kunt koppelen die ieder jaar bij aanvang van het seizoen een welkomstpakket samenstelt, welke naar de leden worden toegestuurd. Een welkomstpakket met gadgets en allerhande voordeel.

Maar op de één of andere manier heeft men dat om zeep weten te helpen ondanks dat er diverse gesprekken over gevoerd zijn en het naar het concrete toe ging. Nee, men wilde wel een loyaliteitsconcept gaan invoeren, maar dan wilde ze dat zelf gaan verzinnen. Men heeft daarvoor de samenwerking gezocht met slechts één commerciële partij, waarmee ze dus andere vergelijkbare partijen heeft uitgesloten. Je kunt op je vingers natellen dat die het niet over hun kant laten gaan en hun eigen omzet zullen gaan verdedigen. En dat terwijl er iets binnen handbereik is waar alle partijen hun voordeel mee kunnen doen. En je komt er pas achter of iets lukt, als je er mee aan de slag gaat, en dat moet dan wel in één keer goed gebeuren en met beide partijen die ik genoemd heb, was dat zeker mogelijk.

Ik kan me voorstellen dit dit verhaal vragen op roept, schroom dan niet om deze te stellen. Het concept is hier in een notendop toegelicht.

Bron: Asign4U

Kosten competitie
Een ander hot issue is de bijdrage die men moet betalen voor het spelen van competitie. Dat staat in schril contrast tot hetgeen er voor terug gekregen wordt. Ik vind dat de bijdrage de werkelijk gemaakte kosten moet dekken. Maar ik krijg het niet uitgelegd dat een jeugdteam maar liefst € 187,55 moet betalen om competitie te mogen spelen van september tot en met medio februari. Senioren betalen zelfs € 270,90 per team. En ja, voor de opstap- en recreantencompetitie zijn de bedragen vele malen acceptabeler en benaderen met respectievelijk € 20,30 en € 41,70 veel meer de werkelijke kosten. Niet zo vreemd dat er daardoor regionale initiatieven zijn ontstaan en dat er in het land door verschillende verenigingen gekeken wordt of er geen alternatieve vormen mogelijk zijn.

En dan heb ik het nog niet over de kosten gehad die er komen kijken als je in landelijke competitie speelt. Het vergelijk hierboven is puur regionaal bekeken waarbij het werk door vrijwel alleen maar vrijwilligers gedaan wordt.

Ergens vind ik het te zot voor woorden dat in de 60-er jaren er lokalen bonden zijn ontstaan als de BBF, RBB en HBB. Ik kom zelf bij de BBF vandaan en er is nog steeds alle bestaansrecht voor dit soort bonden omdat Badminton Nederland niet weet hoe ze hun verdienmodel op dit soort initiatieven moet aan laten sluiten. Ik vind dat Badminton Nederland zo'n verdienmodel moet opstellen waardoor het voor de lokale bonden aanlokkelijk wordt om aan te sluiten bij Badminton Nederland. Ze vervullen reeds een regionale rol en daar kan de regio van Badminton Nederland makkelijk genoeg in samengevoegd worden. Ik geloof in clusters en met de BBF, RBB en HBB heb je in Noord-Brabant al drie clusters te pakken. Maar dat is zeker nog een illusie om te denken dat dit snel gerealiseerd kan worden. Dat snap ik ook wel.

Feit is dat er in den lande wordt gezocht naar alternatieve vormen van competitie om daarmee ook de kosten in het gareel te brengen. Ook andere niet financiële factoren spelen hierbij een rol en het is dan ook meer dan uitstekend dat er nu gekeken wordt naar alternatieve competitie vormen, maar daar moet men het financiële aspect niet bij onderschatten. Ter vergelijking zal ik de kosten opsommen van wat er bij de BBF betaald moet worden.

Contributie per vereniging: € 75,-- per jaar
Competitie spelen per team: € 17,50 per team
Classificatiekaart per speler: € 5,-- eenmalig

Bij de BBF speelt men competitie van september tot en met april/mei op de doordeweekse speelavonden van de verenigingen. Men is dus geen extra kosten kwijt voor het huren van de zaal in het weekend. In theorie kan een vereniging er alsnog voor kiezen om de zaal in het weekend te huren als men vindt dat het anders te druk is op de reguliere speelavonden. In de praktijk komt dit nauwelijks voor. Alleen voor de jeugd hebben een aantal verenigingen hun speelmoment op de zaterdagochtend staan.
Doordat er dus gespeeld wordt op de speelavonden van de verenigingen is er alle ruimte om in het weekend toernooien te organiseren.
En ja, met deze bedragen kun je de tent draaiende houden en is er geen financiële ruimte om aan ontwikkeling te doen. Ik geloof er echter in dat als je met goed onderbouwde plannen komt, men best bereid is om meer bij te dragen om die ontwikkeling mogelijk te maken. Men geeft immers allemaal aan dat ze zich zorgen maken over hun ledental.

Breedtesport versus Topsport
Ik heb ook in mijn vorige blog aangegeven dat breedtesport en topsport van elkaar gescheiden dient te worden. De wereld is veranderd en men wil alleen nog betalen voor iets waar men gebruik van maakt, en dat moet dan ook nog in de juiste waardeverhouding zijn. En die verhouding bepaald uiteindelijk de persoon zelf. Als breedtesport niet als financier gebruikt wordt voor topsport, dan worden de bedragen de betaald moeten worden vele malen lager en dus acceptabeler. Topsport kan en moet zich zelf kunnen bedruipen als er een goed commercieel plan onder ligt. En daar geloof ik in, want nu zijn het allemaal individuen die hun eigen sponsoren en daarmee dus eigen belangen hebben. Als collectief kan men veel sterker voor de dag komen waardoor ze veel aantrekkelijker zijn voor commerciële partijen. Tevens kan Badminton Nederland dan een verdienmodel opstellen om de spelers clinics en demo's te laten geven, waarbij de speler en Badminton Nederland extra inkomsten kan genereren.

Het valt vooralsnog allemaal niet mee en zolang men om de hete brei heen blijft draaien, zal er niet veel veranderen en komt er geen kentering tot stand. En zullen de lokale initiatieven er wel bij varen omdat ze tegen extreem lage kosten, toch de grootste groep aan het spelen kan houden. Met een beetje lef en intelligentie kunnen zij zelfs de sport ontwikkelen in de breedte. En laat dat nou net iets zijn waarover ik in gesprek ben met de BBF.

Help!! Ik wil onze sport vermarkten

Ik schrijf mijn blogs omdat ik vind dat iedereen mag weten waar ik mee bezig ben voor onze sport. Ik doe het immers niet voor mezelf, maar voor iedereen die iets heeft met onze sport. Ik heb zo mijn ideeën en deze komen niet zomaar uit de lucht vallen. Daarnaast wil het ook niet zeggen dat wat ik vind het enige juiste is. Daar kom ik alleen maar achter door daar met iedereen over te spreken en dat dan ook breed te uit te dragen. Mocht hetgeen ik voor ogen heb niet het juiste zijn, dan kan ik daar alleen maar achter komen als mensen mij daar over aanspreken. Het feit dat ik nu van alles deel met de buitenwacht, is niet om mijn gelijk te halen. Het gaat niet om mij, maar om de ontwikkeling van onze sport. Ik hoop dat degene die nu bezig zijn om een nieuw bestuur te formeren deze bevindingen ook meenemen in hun overwegingen wie ze op welke plaats willen hebben. Daarnaast kunnen anderen ook een beeld vormen en er zo hun ding van denken en uitdragen als ze dat willen.

Eén van mijn taken in de portefeuille Promotie was sponsoring. En dat dit een lastige opgave is weet ik maar al te goed. Want waarom zou men nou net de badmintonsport gaan sponsoren? Vanuit Badminton Nederland liggen er contacten met Yonex Benelux en Carlton. In mindere mate ook met andere sport gerelateerde merken, maar de genoemde twee zijn het meest zichtbaar.  Bedoeling is om meer branchevreemde bedrijven aan de badmintonsport te verbinden. Steeds heb ik geroepen dat we niet alleen in gesprek moeten zijn met de bekende merken, maar dat we ook daarbuiten moeten gaan zoeken. Oftewel een goede sponsor propositie opstellen waarmee we het land in zouden kunnen trekken.

Er werd een sponsorcommissie in het leven geroepen om de eerste stappen te kunnen zetten. Die commissie kon meedenken bij het opstellen van de sponsor propositie en namen van bedrijven op een lijst zetten welke mogelijk geïnteresseerd zouden kunnen zijn als we een propositie hadden opgesteld. Die sponsorcommissie ging voortvarend aan de slag en de regie lag op het bondsbureau. Helaas is de sponsorcommissie maar een paar keer bij elkaar gekomen. Het laatste jaar is deze commissie niet meer bijeen geroepen voor overleg.

Ik had voorgesteld om een accountmanager sponsoring te benoemen op basis van no cure no pay. Die accountmanager sponsoring mocht 10% van het binnengehaalde bedrag in rekening brengen als provisie. Hans Nijland van FC Groningen is zo ooit begonnen als Commercieel Manager bij FC Groningen ten tijde dat ze nog in de Jupiler League speelde en het geld hard nodig hadden, maar geen geld hadden om zo'n Commercieel Manager aan te stellen. Vergelijkbaar met Badminton Nederland dus en ja, de badminton wereld is een wezenlijk andere wereld en veel minder aantrekkelijk voor sponsoren. Maar goed, we vonden iemand die dat wel aan durfde en zo hadden we dus een accountmanager sponsoring.

Met name rondom events konden we succesvol handelen en de Yonex Dutch Open kreeg in 2015 een aantal nieuwe partners met Met & Co en Amazing Oriëntal. Daarnaast nog wat kleinere nieuwe partners en de basis was dus gelegd. Twee branchevreemde nieuwe partners. Als je deze nieuwe partners weet te strikken, dan moet je die zo knuffelen en koesteren, dat ze nooit meer weg willen en dus moet je deze mensen in de watten leggen tijdens de Yonex Dutch Open. Als je weet dat er 150 VIP's zijn uitgenodigd, hoe kan het dan zijn dat er nog geen 80 stoelen beschikbaar zijn voor deze gasten? Op zaterdagavond na afloop van de halve finales hebben we nog van alles aan damage control gedaan en tafels en stoelen geregeld. De kwaliteit van het ontvangst was ver onder de maat en een gemiste kans. Daar mag ik dan toch wel iets van zeggen? Met & Co wist men nog wel binnen boord te houden, maar Amazing Oriëntal daarentegen haakte af. In 2016 was dat beter georganiseerd, al was ik nog niet tevreden.

Ik vond dat we een goede sponsor propositie op moesten stellen en zag dat dat niet ging lukken. Ik was inmiddels in contact gekomen met diverse organisaties die van sponsorfinding hun vak hadden gemaakt en vond dat we daar de hulp van in moesten roepen, anders zouden we aan blijven tobben zonder goede concrete resultaten. Ik had wat gesprekken gevoerd met Brand Proposition van René Bergmans die samenwerkt met Wim Noordzij. Beide hebben hun sporen verdiend op het gebied van sponsorfinding en hadden een zeer gunstig voorstel gedaan om Badminton Nederland te helpen, en ja, dat kost geld, maar volgens mij moet je eerst een euro uitgeven om er twee terug te kunnen krijgen. Brand Proposition zou ons kunnen helpen aan een goede marketing strategie en goede sponsor propositie. Daar zou Wim Noordzij dan mee aan de slag gaan bij grote gerenommeerde bedrijven die hij in zijn netwerk heeft. Met die aanpak konden we dan binnen komen bij grote bedrijven en zelf ook aan de slag gaan binnen ons eigen netwerk. Denk daarbij dan aan het Badminton Business Netwerk, waar een goede basis ligt omdat die mensen allemaal een passie en hart voor de sport hebben.

Maar helaas wilde men niet op het voorstel in gaan van Brand Proposition want ze konden het allemaal zelf. Sterker nog, ze zeiden toen tegen mij dat ze al een groot deel van de sponsor propositie klaar hadden. Nou mensen, tot op de dag van mijn terugtreden, was er geen sponsor propositie bekend hoor voor potentiële sponsoren. Als ik er naar vroeg, kwam men met een A4-tje met wat kreten erop. En ja, men was bezig om een sponsor te vinden voor de Dutch Open, en tot op de dag van vandaag is die er nog steeds niet. Let wel, in oktober is dat toernooi en er is nog geen hoofdsponsor. Dan kan men wel roepen dat ze rond zijn, maar waarom maak je dat dan niet kenbaar? Je bent er toch trots op als je een nieuwe sponsor hebt voor de Dutch Open? Dat wil je de hele wereld toch laten weten? Dus nee, ik geloof er geen snars van dat er al een hoofdsponsor is voor de Dutch Open. En ja, voor het zoeken naar een goede hoofdsponsor voor de Dutch Open hebben ze de hulp ingeroepen van een professional. Een professional die mee heeft geholpen aan het opstellen van een propositie voor die ene mogelijke sponsor, dus niet voor alle mogelijke partijen. Op de één of andere manier heeft men dat dus nog niet ten gelde weten te maken.

Ik wilde ook de Nationale Selectie helpen om aan extra inkomsten te komen. Daarvoor was ik de samenwerking aangegaan met Sponsorvisie van Peter van Baak en daar waren we redelijk succesvol mee. Soraya De Visch Eijbergen was het meest succesvol en kon mede dankzij haar crowdfunding campagne op trainingsstage in Azië. Maar ook Cheryl Seinen en de Nationale Selectie Parabadminton hadden een succesvolle crowdfunding campagne. Ik wilde ook aan merchandising gaan doen voor de Nationale Selectie en rondom de Yonex Dutch Open van 2015 hadden we er plannen voor liggen. Het lukte dat jaar niet omdat we niet tijdig aan goede foto's en dergelijke konden komen, maar wilde er wel verder mee aan de slag. Een mooi verdienmodel opgesteld waarbij de spelers en Badminton Nederland geld binnen konden halen. Met het aanstellen van Technisch Directeur Claus Poulsen werd me echter te verstaan gegeven om me niet meer bezig te houden met de Nationale Selectie. Het lag immers nu op het bordje van de nieuwe TD, maar volgens mij heeft die andere prioriteiten dan het vinden van inkomsten voor de Nationale Selectie. Ik geloof er echt in dat we de Nationale Selectie veel meer kunnen vermarkten en dus voor eenieder meer inkomsten kunnen genereren. Ook dit traject is dus vakkundig de nek omgedraaid.

Via Peter van Baak kreeg ik een nieuw initiatief onder ogen waarmee we via onze website extra inkomsten konden genereren. Ads to Sports is een initiatief waarbij je een reclamebalk op je website plaatst en aan de hand van het aantal views inkomsten kunt genereren. Sterker nog, je kunt afspraken maken dat bepaalde merken er van weg blijven om je eigen sponsoren niet in de weg te lopen. Het kost niks, je hoeft er alleen maar die balk voor op je website te plaatsen. Maar nee, die extra inkomsten willen we dus niet, want die balk van Ads to Sports is nog steeds niet te zien op de website, terwijl die nieuwe website daar alle mogelijkheden toe biedt. Ook dit heb meermaals onder de aandacht gebracht op het bondsbureau.

Laatst hadden we de finale om het landskampioenschap van de Carlton Eredivisie en de gemeente 's-Hertogenbosch had het initiatief genomen voor een persconferentie op vrijdag voorafgaand aan de finale op zaterdag. De verenigingen zouden dan dus een dag eerder op moeten komen draven voor dit geweldige initiatief en daar waren beide finalisten ook wel voor te porren. Echter was het wel wenselijk dat deze finalisten dan konden overnachten in een hotel, want anders moesten ze steeds op en neer reizen. Ze mochten immers na de persconferentie ook nog trainen in de Maaspoort Sports & Events. Afgesproken was dan ook te kijken of we een hotel zover konden krijgen om dat te sponsoren. Hiervoor een paar hotels uit gezocht zodat het geconcretiseerd kon worden. Maar ja, een belletje naar die hotels maakt nou niet dat ze er razend enthousiast voor worden om te sponsoren. Daar moet je voor in de auto stappen en er fysiek langs gaan met een goed plan. Helaas is deze exercitie dus ook weer op niets uitgelopen.

Via het bureau wat tegenwoordig de financiële afhandeling doet voor Badminton Nederland, Bondscenter, kregen wij als bestuur een toelichting op hun werkzaamheden en visie richting de sport. En ja hoor, daar werd bevestigd wat ik steeds roep, en dat is dat we als Badminton Nederland moeten vercommercialiseren en naar een ander verdienmodel toe moeten. Er werd dringend op aangedrongen om alternatieve inkomstenbronnen aan te wenden. Want het is niet meer van deze tijd om leden te laten betalen voor iets waar ze helemaal niets voor terug krijgen.

Het Badminton Business Netwerk is een beetje op een dood spoor belandt. Er zitten een aantal personen in en ze missen een regisseur om er iets moois van te maken. Afgelopen juni tijdens de jaarvergadering werd ik aangesproken door een paar leden van het Badminton Business Netwerk met een hulpvraag. Ze wilde graag wat doen voor de sport, echter moest er wel iemand de regie over nemen en dat was dus de ultieme kans om als Badminton Nederland deze enthousiaste mensen voor ons te winnen als businessclub. Ze hadden het signaal gegeven en we hoefde het alleen maar in te koppen. Ook hier zou men vanuit het bondsbureau actie op gaan ondernemen, echter heb ik er niets van terug gezien behoudens de mondelinge toezegging dat ze met elkaar in gesprek zouden gaan. En als er uiteindelijk iets uit is voort gekomen, dan hebben ze mij daar niet van in kennis gesteld, of het moet na 17 februari tot stand zijn gekomen. Maar ook hier ben ik enigszins sceptisch en verwacht ik niet dat er iets concreets is afgesproken, want dan hadden ze dat toch wel op de website publiekelijk gemaakt. Daar zou ik althans trots op zijn, als we zo'n businessclub nieuw leven in hadden weten te blazen.

Met & Co als vervoerspartner van Badminton Nederland. Zo'n partner koester je tot in den treure. Daar ben je blij mee en trots op. Dan moet je op een gegeven moment ook tevreden zijn met hetgeen ze doen en ze vooral binnen boord houden. Dan moet je niet het illustere idee hebben om nog meer bijdrage te kunnen vragen. Als je dat namelijk wel doet, rupsje nooitgenoeg spelen dus, dan wek je daarmee niet het beeld dat je tevreden bent met zo'n partner. Dan kan het zomaar gebeuren dat zo'n partner elke reden aangrijpt om te stoppen. En dat is dan ook gebeurd met Met & Co. Helaas vond men de bijdrage van Met & Co niet voldoende en bleef men maar om meer vragen, het liefst in contanten want dat kon men goed gebruiken en ze vonden dat ze genoeg er voor terug deden. Nu is Met & Co dus afgehaakt en steekt men ook hier de kop weer in het zand, want het ligt aan Met & Co, want daar gaat het ineens niet zo goed mee. Zo jammer hè.

Beste mensen, ik ben en blijf een rasoptimist. Ik geloof er nog steeds in dat we met de juiste keuzes en een gezonde dosis lef sponsoren kunnen vinden voor onze mooie sport. De snelste racketsport op onze planeet, waarbij de shuttle een hogere snelheid kan krijgen dat de bolide van Max Verstappen. Maar dan moeten we wel aan de slag.

Teleurgesteld

Tja, zo ambitieus begonnen aan de uitdaging bij Badminton Nederland in 2015. Ik werd door Clemens Wortel gevraagd om het bestuur van Badminton Nederland te versterken met mijn out of the box gedachte en het denken in kansen in plaats van bedreigingen. Ik had er zin in en uiteraard barste ik van de ideeën en deze deelde ik uiteraard ook binnen het bestuur en het bondsbureau. Badminton Nederland zat midden in de uitvoering van de deelprojecten die uit A Clear Future voort waren gekomen. Er was een verandermanager aangesteld en er liep een communicatie manager rond. Op zich allemaal prima natuurlijk want men wilde vooruit. De ledendaling te lijf gaan en doen kenteren.

Ik schreef destijds vanuit mijn rol voor de BBF al vrijwel wekelijks een blog om de achterban te laten weten waar ik mee bezig was en toen ik bij Badminton Nederland kwam wist men dat ook, en daar ben ik toen mee verder gegaan. Deze blog werd uiteindelijk ook voortaan op de website van Badminton Nederland gepubliceerd nadat ik in juni benoemd was door de jaarvergadering. Daarvoor werd hij al door Badmintonline gepubliceerd alwaar ik als schrijver tot het team was toegetreden.

Met alle ambitie die ik had, en overigens nog steeds heb, ben ik aan de slag gegaan. Ik trok er op uit en luisterde naar iedereen, en zeker ook naar de criticasters. Die gesprekken zijn allemaal terug te lezen in mijn blogs op Badmintonline en deels op de website van Badminton Nederland. Iedereen die iets met me wilde delen over badminton nam ik serieus en ging ik het gesprek aan. Dat doe ik overigens nog steeds, want nog steeds willen mensen met mij in gesprek. Alleen kan ik op dit moment weinig meer betekenen omdat ik geen bestuurslid meer ben van Badminton Nederland.

Zo ambitieus en strijdbaar als ik was ten tijde van mijn toetreding, zo ambitieus en strijdbaar ben ik nog steeds, echter is het me niet gegund om dat voor Badminton Nederland in te vullen. Op de één of andere manier zijn mijn ideeën en ambities te rigoureus gebleken voor Badminton Nederland. Op de één of andere maner vorm ik een te grote bedreiging voor sommige mensen. Schijnbaar wil men niet echt stappen maken en probeerde men mij steeds meer in het gareel te krijgen wat past bij diegene die nu nog actief zijn binnen het bestuur en het bondsbureau.

En ja, ik zal ongetwijfeld fouten hebben gemaakt, zeker in het het begin toen ik met al mijn ambitie en plannen de medewerkers van het bondsbureau voor de voeten liep. Dat was niet goed en heb ik ook steeds verder losgelaten. Echter wilde ik wel vooruit en zag en zie ik dingen niet goed gaan waar ik iets van zei. Dat werd dus niet gewaardeerd en uiteindelijk tegen mij gebruikt. Als je vooruit wil zul je in moeten zien waar verbeteringen te behalen zijn en ik was binnen gehaald op de portefeuille Promotie om sponsoring, marketing en communicatie te verbeteren. Maar daar ben ik dus niet in geslaagd omdat de ideeën die ik heb en had niet uitgevoerd werden. En ja, men kwam dan met allerhande opmerkingen als dat ze er mee bezig waren, maar uiteindelijk resulteerde dat niet in wat ik voor ogen had. En daar vond ik dan wat van tijdens de vergaderingen van het bestuur. Deze vergaderingen gingen de afgelopen anderhalf jaar alleen maar over hoe wij moesten gaan besturen. Besturen op afstand was het credo en we moesten het bondsbureau het werk laten doen met een algemeen manager die daar de leiding over heeft. En ik zag het steeds verder uit onze handen glippen, want ze ontberen simpelweg de juiste kwaliteiten.

Ik ben oprecht blij met het jaarplan 2017 waarin doelen staan die meetbaar zijn en waar men dus op afgerekend kan worden. Maar wat zijn die consequenties dan als de doelen niet gerealiseerd worden? En die doelen zijn erg ambitieus maar ook wel realistisch, echter mist het bondsbureau de kwaliteiten op sommige disciplines. Ik kan zo een aantal voorbeelden noemen waar dat uit blijkt en dat zal ik op een later tijdstip dan ook gaan doen, anders wordt dit stuk veel te lang. Daar waar ik als portefeuillehouder verantwoordelijk voor was, missen we simpelweg de juiste kwaliteiten en dat is geen schande, dat moet je onder ogen durven zien en daar de juiste acties op nemen. Alleen ziet het bondsbureau het anders en daarmee ook het bestuur. Ondanks dat ik keiharde feiten op tafel legde. Ondanks dat de werkgroep A Clear Future dit ook al geconstateerd had in hun onderzoeken. Ookzij hadden dit vastgelegd in hun verslaglegging.

Kortom, mijn uitspraak op de bestuursvergadering van 17 januari j.l., waar ik zei geen vertrouwen te hebben in de kwaliteiten van het bondsbureau, wordt me zeer kwalijk genomen door de overige bestuurders. En dat terwijl ik vind dat wij daar als bestuur juist iets aan moesten doen. Het bestuur moet hier zijn verantwoordelijkheid in nemen en de medewerkers de juiste kennis en kunde ter beschikking stellen. Men steekt dus simpelweg de kop in het zand en lopen weg voor de realiteit en daar worden ze nu door de afgevaardigden dan ook voor verantwoordelijk gehouden en is men nu dus demissionair. Ik was al eerder afgetreden omdat ik duidelijk te verstaan kreeg van de medebestuurders dat ik niet meer welkom was op de vergadering. En dat is natuurlijk tegen de statuten in, want alleen de afgevaardigden kunnen bestuursleden naar huis sturen. Ik had natuurlijk ook aan kunnen blijven, maar ergens had en heb ik nog de hoop dat ik iets voor Badminton Nederland kan doen in de toekomst. Echter is ook dat proces enorm teleurstellend verlopen.

Ik wist dat er een motie van wantrouwen aan zat te komen tijdens de bondsvergadering van 11 maart j.l., echter is die op zeer vreemde wijze in de kiem gesmoord, en is tijdens die bondsvergadering met geen woord gesproken over de bestuurscrisis. En dat terwijl die motie er toch echt aan zat te komen, want vrijwel alle afgevaardigden waren het er vooraf met elkaar over eens; het bestuur moest weg. Clemens Wortel en ik zouden de enige twee zijn die zich lieten zien in het wereldje en luisterde naar wat er leeft in het land. Tevens waardeerde men het dat ik van me liet horen. Ik kon dus met een gerust hart opstappen, want ik laat me niet als collectief weg sturen door de bondsvergadering, en ik zou dan eventueel terug kunnen keren in een nieuw bestuur. Maar dat proces is dus een proces wat schimmig achter de schermen plaats vind, en waarvan ik hoop dat de afgevaardigden zich niet met een kluitje in het riet laten sturen, maar dat ze opkomen voor de belangen van de sport.

Kortom mensen, na lange tijd weer eens een blog van mijn kant. Ik kan nog veel, heel veel vertellen over zaken die ik bespreekbaar heb gemaakt, maar waar niets mee gedaan is. Dat zal ik ook gaan doen en ik hoop van ganser harte, dat als ik zaken verkeerd zie, dat jullie mij dan helpen door jou visie met me te delen. Wie weet kan ik er in de toekomst nog wat mee, wie weet voor Badminton Nederland, wie weet voor de Bossche Badminton Federatie. Met de laatste zit ik de komende week mee rond de tafel. Want ik kan dan misschien wel teleurgesteld zijn in diverse mensen binnen Badminton Nederland, dat wil niet zeggen dat ik minder om de sport geef. Ik hou van die sport en ben er echt van overtuigd dat we het tij kunnen keren, maar dan moeten er wel rigoureuze stappen gemaakt worden en niet pappen en nathouden zoals dat nu gedaan wordt.